ای به داد من رسیده ، تو روزای خود شکستن

 ای چراغ مهربونی ، تو شبای وحشت من

 ای تبلور حقیقت ، توی لحظه های تردید

 و شبو از من گرفتی ، تو منو دادی به خورشید

 اگه باشی یا نباشی ، برای من تکیه گاهی

برای من که اسیرم ، چوب پیری ، جون پناهی

یاور همیــــــــشه مومن ، تو برو سفر سلامت

 غم من نخور که دوریت ، برای من شده عادت

ناجی عاطفه من ، شعرم از تو خون گرفته

 رگ خشک بودن من از تن تو خون گرفته

 اگه مدیون تو باشم ، اگه از تو باشه جونم

 قدر اون لحظه ندانست ، که منو دادی نشونم

یاور همیــــــــشه مومن ، تو برو سفر سلامت

غم من نخور که دوریت ، برای من شده عادت

وقتی شب ، شب سفر بود  ، توی کوچه های وحشت

 وقتی همسایه کسی بود ، واسه بردنم به ظلمت

 وقتی هر ثانیه شب ، تپش هراس من بود

 وقتی زخم خنجر دوست ، بهترین لباس من بود

 تو با دست مهربونیت به تنم مرحم کشیدی

 برام از روشنی گفتی ، حلقه شبو دریدی

یاور همیــــــــشه مومن ، تو برو سفر سلامت

 غم من نخور که دوریت ، برای من شده عادت

ای طلوع اولین دوست ، ای رفیق آخر من

 به سلامت سفرت خوش ، ای یگانه یاور من

 مقصدت هر جا که باشه ، هر جای دنیا که باشی

اونور مرز شقایق ، پشت لحظه ها که باشی

 خاطرت باشه که قلبت سپر بلای من بود

 تنها دست تو رسیده ، دست بی ریای من بود

یاور همیــــــــشه مومن ، تو برو سفر سلامت

 غم من نخور که دوریت ، برای من شده عادت